امسال هم دوباره محرم رسید…

به گزارش خیمه گاه  “سیرجان خبر”، محرم ماه جلوه ماندنی ایثار وشهادت..ماه پبروزی خون بر شمشیر…ماه مواجهه اسلام دروغین با اسلام حقیقی..ماه نمایش واقعی امر به معروف ونهی از منکر….ماه انتخاب مرگ با عزت در برابر زندگی باذلت..ماه گفتن نه ای عظیم به هر آنچه غیر خداست..ماه بزرگمردی کودکانی مثل قاسم وعبدالله…ماه جوانی کردن موی سفیدان عاشق حسین(ع)..ماه وفای عباسی…ماه قطعه قطعه شده شبه پیغمبر(ص)…ماه سیراب شدن شش ماهه ای از خون گلو…..ماه اسارت آل الله…ودر یک کلام ماه سالار شهیدان عالم،خون خدا،حسین(ع)

بسم الله.

حواست که هست؟ حسین (ع) را منتظرانش کشتند و اینک تویی و این زمانه آخر! این بقیه الله، این الطالب بدم المقتول بکربلا.

حواست که هست؟ محرم دگری آمد و صدای قافله‏ی عشق می‏آید … مبادا در کوفه بمانی و فریاد هل من ناصر ینصرنی حسین را بی‏پاسخ بگذاری؛ حسین اکنون منتظر لبیک توست…

محرم در فرهنگ اسلامی یک تاریخ زنده، یک انقلاب خونین، یک مظلومیت آشکار و یک مجموعه‌ی از حماسه های بی نظیر است. محرم ماه خداست. ماهی که خون خدا بر زمین ریخت و بهترین بندگان خدا در دست بدترین موجودات زمینی به شهادت رسید. ماه محرم فصل شکفتن لاله های مقاومت خونین اسلام است، همان گونه که سرآغاز زوال حاکمیت های فاسد نیز است. محرم تاریخ است اما نه تاریخ عادی و روز مره زندگی، کار، فعالیت، مصرف و معامله، محرم تاریخ یک تحول عمیق و یک انقلاب تاریخ ساز است. تاریخ شروع اصلاحات در نظام اجتماعی منحرف شده و تعلیمات فراموش شده اسلام است. یعنی تاریخ یک انقلاب مکتبی برعلیه فرهنگ منحرف و نظام سیاسی فاسدی است که به نام خلافت اسلامی بر اریکه قدرت اسلام تکیه زده بود. این تاریخ نه متعلق به گذشته،  که شروع یک نهضت تاریخ ساز است. محرم فصل شروع حماسه های عاشورایی است. حماسه های که هر ماه را محرم، هر سرزمین را کربلا و هر روز را عاشورا می کند.

عاشورا در راه است. سترگ حماسه دین و یقیناً بزرگترین حماسه هستی، جریانی که ممیز و مبین حق و باطل بوده و هست و پیوسته چراغ روشنی را فرا راه بشر قرار خواهد داد و تمامی توجیهات و تفاسیر مقلوب را از دست او خواهد گرفت.

متاسفانه واقعه کربلا آنگونه که شایسته و بایسته است، در هنر و اندیشه  و ادبیات داستانی ما جایگاه حقیقی خود را پیدا نکرده و جز بخش بسیار اندکی از شعار و چند نقاشی و تابلوی ارزشمند، این رویداد عظیم، فقط در فرهنگ عامیانه و بستر اجتماعی جریان یافته و به دلیل همین بضاعت اندک پژوهشی و ادبی پیوسته دچار تحریف و آسیب شده است.

مقایسه ساده ای بین توهم مصلوب شدن حضرت مسیح (ع) که از جمله انحرافات بارز دین مسیحیت می باشد و بهره برداری عظیم غرب از این رویداد که در اشعار، داستان‌ها، آثار موسیقی، نقاشی و انواع هنرها، که به کرات دیده می شود، با آثار خلق شده از واقعه عاشورا، به خوبی غفلت ما را از این رویداد عظیم نشان می‌دهد. عاشورا سند سرافرازی مسلمانان و وجه تمایز بین حق و باطل است و غفلت از پیام ها و زیبایی های آن نمی‌تواند امری اتفاقی باشد. این واقعه با شکوه پر از رمز و رازها و پیام‌هایی است که می تواند موجد بزرگترین، فاخرترین و با شکوه ترین زمان‌ها، نمایشنامه‌ها، تابلوهای هنری و آثار عظیم موسیقایی باشد.

حسین بن علی (ع) با هیچ یک از قهرمانان دینی و حماسی دنیا قابل قیاس نیست. سید و سالار شهیدان آنچه را که خوبان دارند همه را به تمامی در وجود اقیانوس گونه اش گرد آورده و به تنهایی بار عظیم شهادت را بر دوش کشیده است.

ادبیات حماسی ایران، در پرتو عظمت اثری چون شاهنامه و خلق قهرمانان جاودانه ای چون رستم ، سهراب و سیاوش، توانایی بالقوه بیکران خود را برای بیان واقعه عاشورا به اثبات رسانده است. از این رو، این سوال آزاردهنده به ذهن متبادر می شود که چرا درباره عاشورا، اثری که حتی اندکی از این عظمت و شایستگی را در برداشته باشد، پدید نیامده است؟

آیا زمان آن فرا نرسیده است که کمبود و یا حتی فقدان آثار هنری سترگ در زمینه واقعه عاشورا را، به شکلی عالمانه و منتقدانه به بحث بنشینیم و درباره آن چاره ای بیندیشیم؟

 آنچه پیش روی خواننده گرامی است طرح و شرح مختصر آسیب های عزاداری است که متأسفانه شمار آفات برمجالس عزاداری اندک نیست از این جهت برخی از مهمترین آسیب هارا نام  می بریم که عبارت اند از:

۱ـ ناهمخوانی با روح نهضت حسینی

۲ـ تحریف وانحراف

۳ـ غلو

۴ـ مداح محوری و سکوت عالمان

 ۵ـ آسیب های دیگر

توضیحات

۱ـ ناهمخوانی با روح نهضت حسینی:

مراسم عزاداری برای امام حسین(ع) باید با هدف و روح نهضت عاشورا همخوانی و همسو باشد این همخوانی وهمسویی کمترین چیزی است که از همه برنامه های عزاداری ومجالس حسینی انتظارمی رود به هیچ روی پسندیده وپذیرفته نیست که درمجلس یادبود کسی برخلاف نظر واهداف او سخن گفت واجرای برنامه کرد از این رو بر همه ذاکران مصیبت وگویندگان ومداحان است که نخست درباره ی این نهضت شگفت وتا حدی پیچیده مطالعه کنند وبیندیشندو سپس بلندگوهای مجلس را در اختیار خود بگیرند.

گاهی درباره ی قیام کربلا سخنانی گفته میشود که درست در مقابل هدف نهضت قرار دارد برخی می گویند امام کشته شد که خداوند امت او را ببخشد. استاد مطهری صراحت و درستی این نظریه را که در قرون پیشین طرفداران بیشتری داشت رد کرده و می گوید شهادت آن حضرت به عنوان کفاره گناهان امت واقع شد امام حسین (ع) شهید شد که اثر گناهان را در قیامت خنثی کند و به مردم از این جهت آزادی بدهد یعنی امام حسین دید که تعداد یزید ها و شمرها و سنان بن انس ها کم است خواست بر عده ی اینها افزوده شود یعنی ابی عبدالله یک شرکت بیمه تاسیس کرد! بیمه چه؟ بیمه گناه گفت ایها الناس هرچقدر که می توانید بد باشید من بیمه شما هستم همین تصور غلط وخطرناک است که مضمون شعرهای سخیفی مانند شعر زیر شده است:

بادا فدای خاک رهش صد هزاران جان                     چون کرد جان به امت عاصی فدا حسین

مداحان وذاکران باید نکات بسیاری از اینگونه که گفتم بدانند تا مبادا مجالس حسینی را از راه حسینی جدا کنند. بزرگترین آسیب احتمالی در مجالس عزاداری برای امام حسین(ع) دوری وبیگانگی از مرام ومکتب امام (ع) است .

۲ـ تحریف وانحراف

برای جلوگیری از نفوذ وگسترش بیشتر این آفات ویرانگر چه باید کرد به نظر می رسد توصیه راهکار های زیر کما بیش می تواند راهگشا باشد.

۱ـ عدم استفاده از منابع ضعیف

۲ـ پرهیز از ناهماهنگی با روح نهضت

۳ـ پرهیز از زیاده روی در استفاده از زبان حال

۳ـ غلو

غلو ومبالغات ناشیانه آفاتی است که عاشورا را بسیار آزرده کرده است در سیره امامان معصوم (ع)با هیچ انحرافی مانند غلو برخورد نشده است

کسانی که عشق به اهل بیت (ع) را بهانه غلو وگزاف های خطرناک خود می کنند آیا میدانید چه لطمه ای به حیثیت جهانی شیعه می زنند آیا دانشمندی پیدا می شود که بتواند از جملات زیر دفاع کرده مخالفان تشیع را قانع نماید.

کشته شدگان به دست امام حسین (ع) بیشتر از ۰۰۰/۰۰۰/۴ نفر بودند

من دیوانه شدم زنجیر کو                  من حسین الهیم تکفیر کو

امشب از عشق تو مست مستم من    هرچه بادا باد علی پرستم من

خونی که از سر وسینه عزاداران امام حسین (ع) بچکداز آب پاکتر است.

هرکس که از اول محرم تا آخر صفر سیاه بر تن نکند شیعه نیست.

۴ـ مداح محوری وسکوت عالمان

متأسفانه مجالس کنونی عزاداری پیش از آنکه بر محور عالمان وخطبای فاضل باشد بر محور مداح ومداحی است روشن است که عام مردم پیش از شنیدن سخنان عالمانه و مباحث علمی میل به نغمه های حزین دارند در اینکه در مجلس عزاداری متن ومداحی لازم است تردیدی نیست اما آنچه در برخی از مجالس دیده می شود حضور حاشیه ای عالم وحضور پررنگ مداح است.

 علامه سید محسن امین در جلد دهم اعیان الشیعه می نویسد قمه زنی و اعمال دیگر از این قبیل در مراسم عزاداری حسینی به حکم به حکم شرع وعقل حرام است وزخمی ساختن سر ک نه سود دنیوی دارد و نه اجر اخروی دارد ایذای نفس است که در شرع مقدس حرام شمرده شده است این اعمال شیعه اهل بیت را در انظار مردم مورد تمسخر قرار داده و آنان را وحشی می نمایاند

۵ـ آسیب های دیگر

آفات و آسیبهای خرد وکلان دیگری را نیز می توان شمرد زیرا متأسفانه شمار آنها اندک نیست پاره ای از آسیب ها را فقط نام می بریم :

۱ـ فراهم آوردن آزار و اذیت برای دیگران بر اثر صدای بلندگو

۲ـ استفاده از شعار ونوارهایی که شأن عزاداری نیست

۳ـ مرید سازی

۴ـ آسیب رساندن به بدن با قمه و هر وسیله دیگر

۵ـ استفاده از تعابیر خار کننده ترحم انگیز مانند زینب مضطر وزین العابدین بیمار وقاسم داماد

۶ـ داشتن علم های سنگین در کوچه وبازار در جلوی دسته جات که هیچ خاصیتی ندارد و بنابه فرموده آیت الله جوادی آملی این علم ها مانند آهن سردی است که هیچ خاصیتی ندارد.

۷- استفاده از لباس و نماد شیر برای عزاداری در جلو هیئت و مجالس روضه.

در پایان این سوال مطرح می شود که «آیا زمان آن فرا نرسیده است که کمبود و یا حتی فقدان آثار هنری سترگ در زمینه واقعه عاشورا را، به شکلی عالمانه و منتقدانه به بحث بنشینیم و درباره آن چاره ای بیندیشیم؟»

 /به قلم ایمان اسدی