در این زمانه که سرگرم روزمرگی و دنیای ماشینی شده ایم کمتر فرصتی پیش می آید که یادی از گذشته ها کنیم و کتاب خاطرات قدیمیان را ورقی بزنیم، یکی از این خاطرات شیرین، دوران مدرسه و تحصیل است، روزهایی که با دهقان فداکار و چوپان دروغگو سپری می شد. روزهایی که از سلیقه کوکب خانم حرف می زدیم و خدا را شکر می کردیم که عمو حسین شاخ گاوش را نبرید. روزهایی که مثل کبری تصمیم های بزرگی می گرفتیم.

اما در کنار تمام این خاطرات زیبا کسانی بودند که چون شمع می سوختند تا برای ما روشنایی ببخشند. کسانی بودند که با زبانی کودکانه و صبری که هرگز تمام شدنی نبود به ما یاد بدهند که در سختی های زندگی قامتمان چون «الف» استوار بماند.

متأسفانه دیگر این خاطرات دارد از یادمان می رود. خوشا بحال کسانی که این توفیق را خداوند نصیبشان می کند که پس از گذشت سال ها دوباره معلمان خود را ببینند و به رسم ادب بوسه ای بر دست های مهربان آنها بنشانند.

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی “سیرجان خبر”، مردم با صفای روستای پسوجان، روستایی که در بخش پاریز از توابع شهرستان سیرجان واقع شده است که بیش از ۳۰ شهید را در دوران دفاع مقدس تقدیم انقلاب کرده و تا کنون افتخار رتبه اول روستایی در تقدیم شهدا نسبت به جمعیت را داشته اند و آوازه برگزاری یادواره شهدا که قدمتی ۱۸ ساله دارد به گوش همه رسیده است. اما این بار کاری کردند کارستان، خداوند توفیقی به آنها عطا کرد که نصیب هر کسی نمی کند. مردم باصفای پسوجان در یک ابتکار جالب و حرکتی خودجوش، معلمانی را که از سال ۱۳۲۰ تا ۱۳۹۳ حتی برای مدتی کوتاه در این منطقه مشغول خدمت بوده اند و برای بچه های این منطقه علم را آموختند گرد هم جمع کردند و برای آنها مراسم تجلیلی در حسینیه پسوجان برگزار کردند.

مردم قدر شناس پسوجان به پاس همه سال هایی که این انسان های شریف به بچه های آنها که اکنون با کوله باری از تجربه مشغول خدمت در سراسر ایران عزیزمان هستند رسم عاشقی را آموختند، بیش از ۱۸۰ نفر از این معلمان مهربان را دوباره به این روستا دعوت کردند و روزی را به یاد دیروز رقم زدند تا این روز بیادماندنی را در کنار خاطرات زیبای گذشته در دل خود زنده نگه دارند.

دیروز همه آمده بودند، حتی استاد راتق به عشق آن روزها راه طولانی اصفهان تا سیرجان را طی کرده بود تا دوباره پس از گذشت ۵۰ سال مردم توتوئیه را ببیند. استاد می گفت: امروز پس از ۵۰ سال به این روستا آمده ام و با ورودم از محبت مردم اشک شوق در چشمانم حلقه زد. خدا را سپاسگذارم که شغل معلمی را به من عطا کرد و امروز این مراسم مرا بیشتر شکرگزار خداوند کرد.

آیا تا بحال دانش آموز ۷۰ ساله را در کنار معلم خود دیده اید؟ دیروز همه تعجب کردند که دانش آموز ۷۰ ساله معلم خود را پس از یک عمر دوباره دید و دو پیرمرد عاشقانه یکدیگر را در آغوش گرفتند.