به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی “سیرجان خبر”، سیرجان سرزمینی مملو از زیبایی و تحیر است از بناهای تاریخی و شاه فیروزش که با شیر شتر ساخته شده تا قلعه سنگش و آن منبر سنگی به یادگار مانده از تاریخ، از کویر بسیار زیبای نمکش تا حکایت آن درخت هشتصد ساله  امام زاده احمد (ع) اما حکایت باغی بزرگ که درختان چوبیش میوه هایی از سنگ داده اند و این روزها به سوژه عکاسان و گردشگران تبدیل شده است حکایتی شندینی تر است.

حکایت باغی عجیب که میوه درختانش  سنگ است

باغی شش گوش با صدها درخت بارور اما این باغ با دیگر باغها بسیار متفاوت است، نه نیاز به آب دارد و نه آفتاب، اما سالهاست درختانش سربلند ایستاده اند و ایستادگیشان را مدیون پیر مردی کر و لال هستند که تک ت ک آنها را با دستانش و در سکوت و بهت روستائیان و گردشگران کاشته است.

درختان این باغ  تنه هایی خشکیده دارند و سنگهایی که از شاخ و برگ آنها آویزان است.

داستان این باغ از آنجا آغاز شد که درویش خان اسفندیاری که از زمین داران بنام سیرجان محسوب می شد در سال ۱۳۴۰ پس از اجرای طرح اصلاحات ارضی میزان قابل توجهی از زمینهای خود را از دست داد و در نهایت به دلیل عدم آبیاری زمینهای بارورش که سالها برای آبادی آنها تلاش کرده بود در پیش چشمانش خشک شدند.

درویش خان که این ظلم را بار سنگینی بر دوش خود و خانواده اش می دید پریشان شد و در صحرای مجاور یکی از باغهایش که پس از اجرای طرح اصلاحات ارضی کاملا خشک شده بود چادر زد.

شایعات متفاوت از انگیزه باغبان باغ سنگی

پس از آن اقدام به ساخت این باغ کرد اما اینکه دلیل اصلی ایجاد این باغ چه بوده است حکایتهای مختلفی دارد اما به دلیل ناتوان بودن درویش خان از قدرت تکلم هیچ گاه راز احداث این باغ مشخص نشده است.

نکته عجیب اینکه در برخی موارد تنه های درختان خشک شده و سنگهای عظیمی که به آنها آویزان شده است آنقدر بزرگ است که مشخص نیست این مرد چگونه از پس احداث باغ سنگی برآمده است.

اما خانواده درویش خان چیز دیگری را می گویند، به گفته خانواده درویش خان به دلیل اینکه خان گنگ بوده و نمی توانسته اعتراض خود را به از دست دادن زمین هایش بیان کند این باغ را به سبب نشان دادن اعتراض به ظلمی که بر وی روا شده بنا کرده است.

درویش خان تمام سالهای عمر خود را برای ساخت این باغ سنگی صرف کرده است و برای ساختش از تکنیکهای ویژه ای استفاده کرده که با مرگش آنها را به گور برده است.

باغ سنگی آینه ای از زندگی درویش خان

آنچه که مسلم است درویش خان هیچ گاه فکر نمی کرد که روزی این باغ که از تفکراتش نشات گرفته تبدیل شود به مرکز توجه گردشگران و عکاسان و سرانجام درویش خان در ۱۹ فروردین سال ۱۳۸۶ و در سن ۹۰ سالگی در کنار درختانش آرام گرفت و همانجا نیز دفن شد.

اما پس از درویش خان دیگر کسی به فکر سامان دادن به باغ خان نبود، کیمیاوی در سال ۱۳۷۳ فیلمی از شرایط آن زمان باغ تهیه کرد و پس از پخش این فیلم مسئولان مربوطه قول همکاری برای حصار کشی باغ و ساماندهی اش دادند اما تاکنون هیچ اقدام مناسبی برای این باغ صورت نگرفته است.

درویش خان نیست تا ببیند که باغش در آستانه تخریب واقعی قرار گرفته است. نیست تا ببیند که اگر این باغ در کشور چین و ماچین بود دیگر لازم نبود مسئولان آن کشور دست به ساختن آثار تاریخی و هنری بزنند و از این باغ به خوبی مراقبت می کردند. درویش خان نیست تا ببیند اگر این باغ هم قابل انتقال بود سالها پیش به سرقت رفته بود و الان در یکی از کشورهای جهان مرکز جذب توریسم و جاذبه گردشگری شده بود. یا اینکه شیوخ حاشیه خلیج فارس آن را به خودشان نسبت می دادند. و بشدت از آن مراقبت می کردند تا مبادا کوچکترین تخریبی از آن صورت بگیرد. اما خوشبختانه این باغ کماکان در سر جای خود مانگار است ولی نه مثل گذشته. نمی دانم اگر درویش خان روزی زنده شود و آن باغ زیبایش را با این وضعیت ببیند دیگر چه کار خواهد کرد! آیا به نشانه اعتراض باغ دیگری را از نو آباد می کند تا شاید مسئولان این بار صدای او را بشنوند و شاید این بار از باغش مراقبت کنند یا اینکه دیگر گوشه ای می نشیند و تماشا می کند که چگونه این باغ در حال تخریب است و حسرت سالهای طولانی که آن را ساخته است را می خورد. و پشیمان از …

امروز اگر به این باغ سری بزنیم می بینیم که تعدادی از درختان در آستانه فرو افتادن هستند و تعدادی از سنگهای آویزان به درختان بر زمین ریخته . حصاری هم ندارد تا از ورود حیوانات اهلی و وحشی جلو گیری کند نمی دانم، شاید قرار است این باغ تخریب شود و شاید در دستور کار قرار گرفته تا به جای آن باغی سرسبز درست شود و یا ویلایی شود برای گردش و تفریح.

واقعا نگهداری از این چنین باغی که نه نیاز به آب دارد و نه سم پاشی و نه کود خیلی سخت است ؟!؟

آیا کشیدن یک حصار به دور باغ نشان از زندانی بودن باغ است؟! یا نگهداری و مرمت باغ با آن جاذبه زیبایش؟

آیا اگر روزی این باغ هم مثل خیلی از آثار دیگر تخریب و از بین برود هدیه ای گران بها به ما می دهند؟؟ یا اگر نگهداریش کنیم؟

روی سخنم با مسئولانی است که اگر به این باغ توجه نکنند شاید اوضاع آن مثل همان منبر سنگی قلعه سنگ که نماینگر تاریخ سیرجان است شود و در این میان مسئولینی که خود را به بی خبری زده اند تا از بین برود. امیدوارم در آینده ای نه چندان دور شاهد این باشیم که اگر مسئولین ذیربط فکری به حال این باغ نکنند عده ای از مردم، خود جوش برای آن باغ زیبا کاری بکنند تا مبادا در معرض تخریب واقعی قرار گیرد.

به امید آن روز…