به گزارش“سیرجان خبر” به نقل از سینما پرس،وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت دهم درپی عدم حضور رئیس حمهور در جلسات شورایعالی سینما طی دو سال گذشته اظهار داشت: تشکیل شورای عالی سینما به ریاست رئیس جمهور و دبیری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در دولت دهم فرصت مغتنمی را برای سینمای ایران فراهم کرد که مسئولان فرهنگی، مدیران و چهره های شناخته شده سینمایی، مشکلات و چالش های سینما را در حضور بالاترین مقام اجرایی کشور (بعد از مقام معظم رهبری) مطرح کنند تا حمایت ها و راهکارهای مناسب مورد بررسی و تأکید قرار گیرد و ضمانت اجرایی آن، ابلاغ رئیس جمهور به دستگاه های ذیربط و پیگیری ها از سوی دبیرخانه شورا باشد.

وی ادامه داد: تصمیمات شورای عالی سینما در حکم تصمیمات و مصوبات دولت بود که به دلیل ترکیب افراد حقیقی و حقوقی شورا که به طور قاطع حامی سینما بودند پیشنهادات، طرح ها و ایده های کارشناسی شده به ندرت با مخالفت مواجه می شد. در صورتی که اگر این موضوعات در دولت مطرح می شد تنها مدافع جدی آن وزیر ارشاد بود و دیگر اعضای کابینه انگیزه چندانی برای همراهی و تأیید نداشتند و چه بسا دیگر موضوعات کشور را مهمتر تلقی می کردند.

عضو هیآت علمی دانشگاه تهران در همین رابطه یادآورشد: مثلاً در بحث مالیات سینماگران اگر موضوع در دستور کار دولت قرار می گرفت بعید به نظر می رسید که با معافیت و یا حتی تخفیف موافقت شود ولی در جلسه شورای عالی سینما که اعضا همگی از چهره های فرهنگی بودند و ضرورت مسأله به خوبی تبیین می شد برای رئیس سازمان مالیاتی هم ساده نبود که به مخالفت برخیزد.

وزیر فرهنگ پیشین با تأکید بر این نکته که اگر این رویه حسنه در دولت یازدهم ادامه می یافت حتماً آثار و برکاتی برای سینمای ایران به ارمغان می آورد و در این مدت حمایت های جدی تری برای اقدامات سخت افزاری و نرم افزاری هنر هفتم صورت می گرفت اظهار داشت: مثلاً در خصوص تجهیز سینماها برای اکران فیلم «محمد رسول الله»، بنیاد مستضعفان اعلام کرد که معادل سرمایه گذاری دولت (وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی) این نهاد نیز اعتبار در نظر خواهد گرفت و اگر این موضوع در جلسه شورای عالی سینما با حضور رئیس جمهور مطرح می شد قطعاً دولت بیشتر حمایت می کرد و گام بلندی برای نوسازی و تجهیز سالن های سینما در کل کشور برداشته می شد.

وی افزود: این در حالی است که مشارکتی انجام نشد و بنیاد به تنهایی چندین میلیارد تومان اختصاص داد که اهالی سینما قدردان هستند اما همراهی دولت می توانست این مبلغ را چندین برابر نماید. در مورد حمایت از تولید فیلم ها هم اگر اهمیت و ضرورت مسأله مستقیم از سوی زبدگان سینمای کشور به رئیس جمهور منتقل می شد قطعاً دستور اختصاص اعتبار لازم را به همراه داشت؛ همانطور که در مقوله سلامت شاهد تخصیص اعتباری بی سابقه هستیم که اگر از این مبلغ کلان، رقم اندکی به حوزه فرهنگ و هنر تعلق می گرفت تحولی شگرف را موجب می شد.

دکتر حسینی سپس با انتقاد از دولت یازدهم خاطرنشان کرد: متأسفانه با گذشت بیش از ۲ سال حتی یک جلسه شورای عالی سینما به ریاست آقای روحانی تشکیل نشده است که اگر چنین می شد حداقل فایده اش حمایت سمبلیک و نمادین دولت از سینما بود و موجب دلگرمی سینماگران و دوست داران سینما در سراسر کشور می شد. از آغاز دولت یازدهم صرفاً احکامی از سوی وزیر محترم ارشاد صادر شده است که بر فرض تشکیل جلسات، بدون حضور رئیس جمهور مصداق شورای عالی نمی شود.

وی در عین حال تصریح کرد: البته این کم اعتنایی مختص شورای عالی سینما نیست؛ در خصوص دیگر شوراها ها هم نیز کم و بیش چنین وضعیتی حاکم است برای نمونه علیرغم تصریح و تأکید چندباره رهبر فرزانه انقلاب، شورای عالی فضای مجازی که در عرض شورای عالی انقلاب فرهنگی در دوره گذشته شکل گرفت تاکنون مورد بی توجهی قرار گرفته است و بارها اعضای حقیقی آن از عدم تشکیل جلسات و تلنبار شدن دستور جلسات گلایه کرده اند.

وزیر سابق فرهنگ و ارشاد اسلامی تأکید کرد: مثال دیگر، عدم برگزاری جلسه ستاد راهبردی اجرای نقشه مهندسی فرهنگی کشور به ریاست آقای روحانی است که ترکیب و ریاست آن در زمان دولت یازدهم نهایی شده است ولی برای خالی نبودن عریضه حتی یک بار هم تشکیل نشده است. احتمالاً پاسخ ایشان و مدافعان دولت به چنین انتقاداتی، اهتمام تمام و کمال دولت به مذاکرات هسته ای و مسأله برجام باشد که فرصت و مجال چندانی برای دیگر مسائل اساسی کشور باقی نگذاشته بود. اگر این توجیه را هم بپذیریم اینک که در دروه پسا مذاکرات هستیم دیگر عذر و بهانه ای برای به حاشیه راندن چنین موضوعاتی نیست.

وی در خاتمه این گفتگو گفت: من امیدوارم که فصل جدیدی در اعتنا به مباحث مهم غیر هسته ای از جمله اقتصاد مقاومتی، رونق اقتصادی، اشتغال، بهبود وضعیت معیشت مردم و نیز افزایش اعتبارات سینما و فرهنگ و هنر آغاز شود تا لااقل بخشی از وعده های پرجاذبه تحقق یابد، زیرا توقع مردم بیش از شنیدن سیاه نمایی نسبت به گذشته و یا ارائه کلمات و وعده هایی نسبت به آینده نامعلوم، این است که در حال حاضر در زندگی واقعی آن ها اقدامات و تحولاتی صورت گیرد.